Marloes was een leuke collega, die vol passie werkte op de HR-afdeling van een non-profit organisatie. Zij wilde het werk voor de mensen in haar organisatie elke dag een stukje mooier en beter maken en werkte daar hard aan. Poetste het hele HR-beleid op. Deed onderzoek, gaf adviezen en stelde nieuwe ideeën voor aan het management. Ze zag overal kansen en was daar veel over in gesprek met de mensen in haar bedrijf. Marloes werkte aan het verbeteren van HR-processen voor haar klanten. Ze leerde volop en leefde elke dag haar missie om werken in deze organisatie steeds een stukje beter te maken. Ze had de tijd van haar leven en haar energie werkte aanstekelijk.
Hoe anders, was het een paar jaar later voor Marloes. Ze moest zich elke dag naar het werk slepen. Stelde zichzelf de vraag met welk thema ze zich nu weer bezig mee moest gaan houden. Ze zag vooral belemmeringen, weinig resultaat van haar werk en klaagde daar veelvuldig over tegen haar collega’s. Niet dat ze er iets aan deed, ze had immers alles geprobeerd. Dat was zinloos: er veranderde toch niks. Nee, deze baan was het allang niet meer voor haar. Een missie? Ambities? Geen idee. Maar wat dan wel? Marloes wist het niet en zou pas iets gaan doen, als ze dat wel wist…
Marloes was het zich niet zo bewust, maar ze was op dit punt in haar loopbaan compleet vastgelopen. Ze was drastisch verschoven van duurzaam inzetbaar naar duurzaam cynisch. Haar energieniveau was laag, haar motivatie ver te zoeken en haar productiviteit allang niet meer wat die ooit was. En erger nog, dit had ook een effect op haar collega’s. Als er niets gebeurde, kon dit alleen nog maar vervelender worden voor iedereen…
Hoe kon dit gebeuren?
Zoals zo veel organisaties had ook de organisatie van Marloes vitaliteit hoog in het vaandel staan. Maar desondanks is de situatie van Marloes helaas geen uitzondering. Mensen, werk en organisaties veranderen. En in al die veranderingen raken ze zichzelf en elkaar soms kwijt. Ze groeien uit elkaar en langzaam vermindert de inzetbaarheid van mensen.
Wat kun je er aan doen?
Dat inzetbaarheid soms vermindert, is niet te voorkomen. Wel kun je dit proberen te beperken. Wat mij betreft begint werken aan inzetbaarheid door hier af en toe voor jezelf en met elkaar bij stil te staan. Hoe productief, gezond en gemotiveerd ben jij op dit moment? Zijn er ontwikkelingen in het werk of de organisatie die jouw inzetbaarheid positief of negatief beïnvloeden? En hoe staat het privé? Zijn er daar ontwikkelingen die je balans in het werk verschuiven? Door dit bij jezelf na te gaan en met anderen te bespreken, kun je vaak sneller signaleren dat er iets speelt. Je ziet eerder dat je inzetbaarheid terugloopt en kunt samen mogelijkheden vinden om er iets aan te doen.
En toch lukt dit helaas niet altijd. Soms blijkt de ontstane mismatch te groot, heeft die te lang geduurd of is de koek gewoon op. Dan is het beter als iemand in goed overleg een nieuwe weg inslaat. Zoals in de situatie van Marloes, die in werkelijkheid Kim heet 😉 Maar dat is een ander verhaal…
Zie jij ook wel eens mensen vastlopen in hun werk en van duurzaam inzetbaar naar duurzaam cynisch gaan? En weet je niet hoe je dat bespreekbaar maakt met ze? Wil je kijken of je ze weer op rit krijgt of dat er iets anders nodig is? Ik denk graag met je mee over manieren waarop je het gesprek over inzetbaarheid in jouw organisatie realiseert. Maak een afspraak voor een gratis gesprek.
